Pin Project: Πέρα απο την Αφρική

Για το Pin Project έχουμε γράψει παλιότερα (εδώ).  Ομως τώρα έχουμε νέα τους.  Οι ταξιδιώτες του Pin Project μιλούν στο LIFO.gr στον Βαγγέλη Μακρή, τον περασμένο Ιούλιο.  Ο Νίκος και η Γεωργία μας μιλούν απο την Αφρική για όλα όσα συναρπαστικά τους συμβαίνουν κάνοντας τον γύρο του κόσμου.

 

 

O Νίκος Δημητρίου και η Γεωργία Μιχελή ξεκίνησαν στις 29 Απριλίου του 2012 από την Χαλκίδα για να κάνουν τον γύρο του κόσμου.  Στόχος του Pin Project να καρφώσουν όσες περισσότερες πινέζες μπορούν στον παγκόσμιο χάρτη.  Σήμερα (18-7-2013), μετά από 445 μέρες στον δρόμο, το LIFO.gr τους πέτυχε σε ένα κάμπινγκ στην Μποτσουάνα της Αφρικής.  Περιμένοντας ανταλλακτικά για τον «Ζήκο» (ένα τζιπ Vitara) μιλούν για την συναρπαστική περιπέτεια που έχουν ζήσει μέχρι στιγμής.

 

 

 

 

 

Αγόρια πηγαίνουν στο σχολείο

- Γράφετε στο blog ότι δέχεστε τόσες εικόνες και εμπειρίες καθημερινά που δεν έχετε καν το χρόνο να τις επεξεργαστείτε.  Από όσα έχετε περάσει ως τώρα στο ταξίδι σας, ποιά είναι η πιο δυνατή ανάμνηση που θα κουβαλάτε μέσα σας όταν τελειώσει;

«Προλαβαίνουμε» να κοιτάξουμε πίσω μόνο όταν κάνουμε μεγάλες στάσεις σε διάφορους τόπους κυρίως από ανάγκη (κάποια μηχανική βλάβη στο αυτοκίνητο) ή από αδυναμία (απώλεια διαβατηρίων στο Cape Agulhas).  Σε διαφορετική περίπτωση, η καθημερινότητα και η οδηγική ρουτίνα δε μας το επιτρέπει μιας και οι προτεραιότητες είναι άλλες.  Η αντιμετώπιση από την κοινότητα των ντόπιων στο Struisbaai μετά την κλοπή πολύτιμων αντικειμένων από το αυτοκίνητο παραμένει μια γλυκιά ανάμνηση μετά την πικρή διαπίστωση ότι «όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελά μαζί του».  Επισκεφτήκαμε το συγκεκριμένο σημείο για δέκα λεπτά και τελικά γίναμε μόνιμοι κάτοικοι για 4 μήνες χάρη στη γενναιοδωρία, την φιλοξενία, την εγκαρδιότητα και την αγάπη ορισμένων ανθρώπων.

Μπάρ στη Μοζαμβίκη

- Ποιά ήταν η καλύτερη και η χειρότερη αντίδραση που δεχτήκατε από τους ανθρώπους όταν ανακοινώσατε την απόφαση σας να κάνετε τον γύρο του κόσμου με ένα τζιπ;

Η πιο ενθουσιώδης αντίδραση ήταν από όλους τους φίλους και μέλη του Vitara Club (μιας ιντερνετικής και όχι μόνο οικογένειας που αποτελείται αποκλειστικά από κατόχους Vitara), οι οποίοι ξετρελάθηκαν στην ιδέα και μόνο ότι ένα Vitarάκι (και το πλήρωμά του) ήθελε και μπορούσε να πραγματοποιήσει ένα τέτοιο ταξίδι.  Η υποστήριξη και το ενεργό ενδιαφέρον από την πρώτη μέρα που το ανακοινώσαμε μέχρι και σήμερα είναι παροιμιώδης.  Εννοείται ότι τους περισσότερους δεν τους γνωρίζουμε καν αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να συμμετέχουν και να συμπαρίστανται σε μεγάλο βαθμό.

Cape Town

Η χειρότερη αντίδραση ήρθε από όλους αυτούς που ενδόμυχα ζήλεψαν το γεγονός της υπέρβασης που δεν μπορούσαν να κάνουν οι ίδιοι.  Οι περισσότεροι το εξέφρασαν με σιωπή και ορισμένοι με απαξίωση.  Θα χρειαζόμασταν τρεις σελίδες για να τους αναφέρουμε όλους -ευτυχώς είναι πάρα πολλοί- και επιπλέον μπορεί να ξεχάσουμε κάποιον και να παρεξηγηθεί.  Το ευτυχώς πάει στο ότι όλοι αυτοί μας έδωσαν όσο θάρρος μας έλλειπε αφού διαπιστώσαμε ότι ο καθένας για τους δικούς του λόγους επιλέγει πότε θέλει να είναι δίπλα σου και πότε όχι.

- Καθώς διάβαζα στο blog σας όλα αυτά που περνάτε, μου ερχόταν στο μυαλό μια φράση που είχα διαβάσει κάπου:  «Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί σε ένα ταξίδι είναι να πάνε όλα τα πράγματα καλά».  Η περιπέτεια είναι τελικά το πιο ενδιαφέρον κομμάτι ενός ταξιδιού;

Μία μηχανική βλάβη στο Μαρόκο, μία 4ωρη περιπλάνηση στη Μαυριτανία όπου χαθήκαμε στην έρημο, μία λάθος στροφή στη Γκάνα, μία κλοπή στη Νότια Αφρική και πολλά άλλα αναπάντεχα μέχρι στιγμής μας έχουν χαρίσει απίστευτες εμπειρίες που σε διαφορετική περίπτωση δε θα είχαμε ζήσει.

Η περιπέτεια είναι μέρος του αναπάντεχου και εκεί είναι όλη γλύκα από τη στιγμή που αποφασίζεις να αφήσεις τον καναπέ σου.  Το μυστικό έγκειται στο να βαδίζεις απροετοίμαστος / απροκατάληπτος.  Επιπλέον, το πόσο ανοικτός είσαι σε νέα πράγματα, μπορεί να σε φέρει αντιμέτωπο με καταστάσεις που για άλλους είναι δυσάρεστες ενώ για άλλους αποτελούν πρόκληση.  Σε κάθε περίπτωση, ποτέ δεν είσαι έτοιμος.  Και φυσικά δε χρειάζεται να πάρεις ένα τζιπάκι και να πας στην Αφρική για να «ζήσεις την περιπέτεια».  Στην περίπτωσή μας πάντως, ο Ζήκος μέχρι στιγμής έχει φροντίσει για ένα συναρπαστικό ταξίδι (είτε λόγω κλοπών, είτε λόγω βλαβών).

Magaruque island

- Μου αρέσει πολύ η ιστορία που φτιάξατε στην Σουαλιζάνδη όταν σε έλεγχο δημιουργείται πρόβλημα με ένα σκάλ που κουβαλάτε στο τζιπ.  Γράφετε: «το σκαλ το κουβαλάμε από την Ελλάδα, η σφαγή έγινε προ 5ετίας, ήταν η αγαπημένη αγελάδα του παππού μας και μας το αφιέρωσε ειδικά για το ταξίδι αυτό, μας φέρνει καλή τύχη ενώ σε περίπτωση που το σκαλ αφαιρεθεί από το αυτοκίνητο, το νεκρό πνεύμα του παππού θα θυμώσει πολύ και όλη η κακή τύχη θα πέσει σε αυτούς που πήγαν κόντρα στις ευχές και το θέλημά του».  Ήσασταν άνθρωποι με μεγάλη φαντασία πριν ξεκινήσετε αυτό το ταξίδι ή την αναπτύξατε για λόγους επιβίωσης πάνω στον δρόμο;  Σας έχει βοηθήσει η φαντασία σε άλλες δυσκολίες που αντιμετωπίσατε;

Όχι, δεν έχουμε μεγάλη φαντασία.  Ποτέ δεν είχαμε για να είμαστε ειλικρινείς.  Τόσο η ιστορία με το σκαλ όσο και διάφορες άλλες ιστορίες και ψεματάκια που σκαρφιζόμαστε, είναι ακριβώς για να καταφέρνουμε να ξεγλιστράμε από δύσκολες καταστάσεις.  Και φυσικά μας έχει βγει σε καλό.

Για όλη την Αφρική και τις προξενικές αρχές όπου αιτούμαστε τις άδειες εισόδου, είμαστε δάσκαλοι που έχουμε πάρει την άδειά μας και ταξιδεύουμε.  Ο δάσκαλος είναι ένα επάγγελμα που το σέβονται άπαντες.  Επιπλέον, σε όλα τα μπλόκα που μας σταματάνε, δίνουμε πάντα φωτοτυπίες αναφέροντας ότι τα αυθεντικά μας έγγραφα (άδειες κυκλοφορίας, οδήγησης κ.λπ.) βρίσκονται στην πρεσβεία μας στην εκάστοτε πρωτεύουσα.  Εννοείται ότι οι τροχαίοι δεν έχουν ιδέα αν υπάρχει καν Ελληνική προξενική αρχή στην πρωτεύουσά τους.

Σε κάθε περίπτωση, η «έκθεση» μας σε διάφορες καταστάσεις, μας έχει βοηθήσει να αναπτύξουμε ικανότητες που δεν γνωρίζαμε ότι είχαμε.

- Είχα την αίσθηση από αυτά που γράφετε για το Μαρόκο, ότι ήταν σαν κάποιος να σας έκοψε βίαια τον ομφάλιο λώρο με την Ευρώπη για να βρεθείτε σε κάτι εντελώς άγνωστο.  Η μια αναποδιά φέρνει την άλλη.  Οι ντόπιοι προσπαθούν να σας ξεγελάσουν συνεχώς.  Σαν κάποιος να σας έλεγε:  «Για να δούμε μπορείς να συνεχίσεις στην Αφρική»;  Μετά από ένα χρόνο στην Αφρική τι σας έχει μείνει από εκείνη την εμπειρία;

Νίκος:  Στην πρώτη μας διανυκτέρευση στο Μαρόκο (στο Chefchaouen), ήθελα να πάρω τη μαμά μου και να της πω να έρθει να με πάρει, όπως έκανα την πρώτη φορά που με πήγε στην κατασκήνωση.

Γεωργία:  Επίσης στο Chefchaouen, για πρώτη φορά στη ζωή μου, ένιωθα ότι δεν ήξερα τι ήθελα.  Πολύ μπερδεμένη και πολύ φοβισμένη για το άγνωστο.

Namibia,έρημος. Μερικές απο τις καλύτερες φωτογραφίες τους είναι στο άλμπουμ αυτής της χώρας

Γενικότερα, το Μαρόκο ήταν ένα σοκ από πολλές πλευρές παρ’ όλο που δεν είναι Αφρική από πολλές απόψεις (επιπλέον, είναι η μοναδική χώρα στην ήπειρο που δεν ανήκει στην Αφρικανική Ένωση, αντίστοιχη της ΕΕ).  Ευτυχώς όμως που έπεσαν τόσες αναποδιές μαζεμένες και πήραμε θάρρος.  Γενικότερα, συνειδητοποιήσαμε από πολύ νωρίς ότι το άγνωστο εγγυάται την περιπέτεια και η περιπέτεια εγγυάται εμπειρίες ζωής.  Μάθαμε να έχουμε υπομονή, μάθαμε ότι ποτέ δεν είσαι μόνος και τελικά αφομοιώσαμε πλήρως αυτό που λένε ότι «όλα για κάποιο λόγο γίνονται».

Γκάνα