Οι τετράμορφοι και το τέρας

Η ταξιδιωτική αφήγηση που ακολουθεί είναι το περιεχόμενο ενός ταξιδιού που πραγματοποιήθηκε την περίοδο των εορτών Χριστουγέννων 2011 - Πρωτοχρονιάς 2012.  Αφετηρία ήταν το Amsterdam, κατάληξη η Αθήνα, αλλά και επιστροφή στην πρωτεύουσα της Ολλανδίας από άλλο δρόμο.  Ο Tzan Junior - Γιάννης, κάτοικος Ολλανδίας εδώ και αρκετά χρόνια, μας ταξιδεύει με την πένα του.

1η μέρα

Το ταξίδι ξεκίναγε στις 20 Δεκέμβρη 2011 κατά τις 3 το μεσημέρι.  Συναντηθήκαμε με φθινοπωρινό καιρό, ψιλόβροχο και ψύχρα, από το Άμστερνταμ με πρώτο προορισμό το Backnang, μία πόλη έξω από τη Στουτγκάρδη.  Ήμασταν τέσσερις, εγώ (Γιάννης), η Cecilia, ο Μανώλης (κύριος οδηγός) και ο ξάδερφός του, ο Αντώνης.  Φορτώσαμε τα πράματά μας στο Mitsubishi Sigma (station wagon), μαζί και το τσέλο του Αντώνη, και ξεκινήσαμε.

Θα αναφέρομαι συχνά στις διεθνείς οδούς και τη συμπεριφορά των οδηγών ανά κράτος για δύο βασικούς λόγους: το μεγαλύτερο κομμάτι του ταξιδιού (τουλάχιστο προς Ελλάδα) ήταν μέσα στο αυτοκίνητο (πραγματικό road trip) και γιατί είναι ενδεικτική η μετάβαση από κουλτούρα σε κουλτούρα παρατηρώντας την οδική συμπεριφορά σε συνδυασμό με τις υποδομές των δικτύων.

Η εμπειρία των ολλανδικών λεωφόρων είναι κάτι σαν την ολλανδική ψυχοσύνθεση: gezellig (χαζέλεχ), που δε μεταφράζεται εύκολα.  Ίσως το αγγλικό cosy είναι μια σχετικά ακριβής περιγραφή.  Χαρακτηρίζεται από μια χαλαρότητα, χωρίς συγκρουσιακές τάσεις, και μια άνεση στην ατμόσφαιρα.  Παρότι υπάρχει μεγάλη άπλα στις εθνικές οδούς, δεν υπάρχει βιασύνη και ένταση.  Μέσα σε δυο ώρες είχαμε βγει από τα σύνορα και οι πρώτες ταμπέλες στα γερμανικά εμφανίστηκαν (χωρίς συνοριακούς ελέγχους βέβαια).

Χωρίς όριο ταχύτητας σε πολλά σημεία, οι γερμανοί οδηγούν με τα κοντέρ να αγγίζουν τα 200.  Εκεί βρήκαμε χιόνι στα χωράφια στις πλευρές της λεωφόρου και η θερμοκρασία είχε πέσει αισθητά.  Η διάθεσή μας ήταν σε πολύ υψηλά επίπεδα, με συζητήσεις για καθετί να δίνουν και να παίρνουν (φυσιολογικό με ένα μουσικό, μια εικαστικό και δύο κοινωνιολόγους στον ίδιο χώρο).  Ήμασταν gezellig με μία λέξη.

Είναι σημαντικό να προσθέσω ότι ενώ οι γερμανοί οδηγοί τελικιάζουν στην εθνική, όταν υπάρξει σήμα με όριο ταχύτητας, επιβραδύνουν με απόλυτη προσήλωση.  Τέλος πάντων, είχαμε αρχίσει να πλησιάζουμε στον προορισμό μας, το Backnang, και ήμασταν πια σε επαρχιακούς δρόμους, με χιόνια, δάση και σκοτάδι να μας περιβάλουν.  Είχαμε κλείσει ξενοδοχείο μέσω Hostelworld.com, ένα πολύ καλό site για φθηνές λύσεις.  Το ξενοδοχείο (Suedtor-Marconi, τριών αστέρων) κόστιζε 18 ευρώ το άτομο αλλά δεν είχαμε την ευκαιρία να το εκτιμήσουμε (εξήγηση ακολουθεί)...  Η μικρή πόλη φαινόταν όμορφη και ελπίζαμε να την απολαύσουμε λίγο το επόμενο πρωί αλλά προέκυψαν αναπάντεχες δυσκολίες.

Όταν θα φθάναμε, θα παίρναμε το κλειδί με ένα κωδικό που θα εισάγαμε σε ένα touch screen.  Το πρόβλημα ήταν ότι το μηχάνημα δε δούλευε!  Είχε 0 βαθμούς έξω με χιόνι, ήταν 1 η ώρα τη νύχτα και ήμασταν κουρασμένοι αλλά άμα δε δούλευε το touch screen...  Τέλος πάντων, πήραμε τηλέφωνο και μας είπαν να πάμε σε ένα άλλο ξενοδοχείο, Le Village, στην πόλη Winnenden, 10 χλμ μακριά.

Ευτυχώς είχαμε το GPS και δεν ξεμείναμε χωρίς χάρτη στην ερημιά όπου δεν κυκλοφορούσε κανείς.  Ανεκτίμητης αξίας το GPS να πω την αλήθεια σε road trip.  Μη διστάσετε ούτε στιγμή να το έχετε.  Με τα πολλά, φθάσαμε στο Winnenden και βρήκαμε το ξενοδοχείο χωρίς μεγάλη δυσκολία.  Η πόλη ήταν παρόμοια με το Backnang αλλά λόγω καθυστερήσεων, το επόμενο πρωί φύγαμε κατευθείαν μετά το πρωινό και δεν τη γυρίσαμε.  Να σημειώσω ότι το κόστος για τη διαμονή στο Village θα ήταν πιο ακριβή αλλά δε μας χρέωσαν γιατί δε φταίγαμε.  Η υπάλληλος του ξενοδοχείου Suedtor-Marconi, (μέσω τηλεφώνου) ήταν πολύ εξυπηρετική.  Παρότι με χρέωσαν διπλά στην πιστωτική, είχαμε επικοινωνία μέσω email και τα χρήματα επεστράφησαν χωρίς πρόβλημα και με πολλές συγγνώμες από μέρους της.

Οι τετράμορφοι

Μανώλης

Αντώνης

Cecilia

Tzan Junior

...........και το τέρας.

Mistubishi Sigma