Στον 71ο παράλληλο βόρεια

Τι κι αν πέρασαν χρόνια από τότε πού πατήσαμε τον 71ο παράλληλο, πάντα το βόρειο ακρωτήρι έχει τη δική του μοναδική θέση στο νου και στην καρδιά κάθε ταξιδιώτη.  Θα μου πείτε γιατί το θυμήθηκα τώρα.  Ε να, κάτι ο Makmar με τη Νορβηγία, κάτι οι σημερινοί καιροί που τέτοιους προορισμούς τους κάνουν ακόμα πιο μακρινούς, κάτι οι χρονιάρες μέρες, καλό θα ήταν να “ταξιδέψουμε” στο όνειρο αφού αυτό τουλάχιστον δεν μπορούν να μας το πάρουν.

Όταν άρχισε λοιπόν ο σχεδιασμός του ταξιδιού η αρχική ιδέα ήταν να πάμε οδικώς.  Ωστόσο οι αποστάσεις δεν άφηναν και πολλά περιθώρια αφού ξεπερνούσαν τα 11.000 Km.  Με 500 Km οδήγησης την ημέρα, λίγο να σταθείς εδώ, μια μέρα παραπάνω εκεί, πάει ο μήνας.  Αναπροσανατολίσαμε τις απαιτήσεις μας και ο νέος σχεδιασμός προέβλεπε αερόπλανο μέχρι το Helsinki, ξανά αερόπλανο μέχρι το Oulu και μετά ΙΧ.  Heta, Hammerferst, Nord Cap, Ivalo, Rovaniemi, Kajaani, Jyvaskyla, Tampere, Turku Abo, Helsinki και πίσω.  Οι περισσότερες διαδρομές όπως θα καταλάβατε ήταν μέσα στη Φιλανδία.  Η χώρα με τις χίλιες λίμνες.  Ας λένε έτσι, ξεπερνούν τις 60000.

Φύγαμε από την Αθήνα Ιούλιο με πάνω από 40^ο C, με κοντομάνικα, πέδιλα και παντελόνες με άνθη.  Όταν η Finnair πάτησε στη πρωτεύουσα της Φιλανδίας το θερμόμετρο έδειχνε 10^ο, ο ουρανός γκρίζος και ψιλόβροχο.  Που να βρεις βαλίτσες για αλλαγές.  Η έγνοια μας ήταν να βρούμε τις εσωτερικές πτήσεις για το Oulu.  Στο τσακ η ανταπόκριση και τα keetos των αεροσυνοδών στο μικρό δικινητήριο ελικοφόρο μας υποδέχτηκαν με πλατειά χαμόγελα.

Απόγευμα στο αεροδρόμιο του Oulu ψάχναμε για συνάλλαγμα.  Όλα κλειστά και μια και δυο στο γραφείο πληροφοριών.  Το λεωφορείο για την πόλη είχε φύγει και δεν είχαμε άλλη επιλογή από το taxi.  Από χρήματα όμως μόνο $. Κανένα πρόβλημα.  Το πλαστικό χρήμα της Visa μας άνοιξε την πόρτα στη πεντακάθαρη mercedes.  Σε ένα δρόμο όπως η Αττική οδός να σε πηγαίνουν με 60Km/h είναι κάπως.  Ο τεράστιος taxidrιver ευγενέστατος, έβγαλε τις βαλίτσες μας όπως ακριβώς γίνεται εδώ και μας άφησε στο Hotel Sokos στην πόλη του Oulu.  Μεγάλη πόλη, πάνω στο Βοθνιακό κόλπο της Βαλτικής θάλασσας.  Παράδεισος για τους ποδηλάτες.  Πνιγμένη στο πράσινο.  Οι άλκες, σεργιανάγανε μέσα στην πόλη και τα πάρκα.  Σε καλό μας.

Στο Oulu

Το πρωί αλλάξαμε χρήματα στη reception και πήραμε το πρωινό μας.  Ποιό πρωινό δηλαδή.  Ό,τι κρεατικό, πουλερικό, ψαρικό, τυροκομικό, γαλακτοκομικό, φρουτικό και αναψυκτικό υπάρχει ήταν στο buffet του ξενοδοχείου.  Πως μπορούν και τρώνε λακέρδα πρωινιάτικα δεν το κατάλαβα.  Ας είναι.  Να μην είμαστε και αχάριστοι.  Επόμενη κίνηση να ζητήσουμε το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει για το ταξίδι.  Η πρώτη θετική έκπληξη ήταν ότι το 1000ράκι που περιμέναμε δεν υπήρχε και έτσι μας παρέδωσαν ένα 2λιτρο Vectra injection που θα μας συντρόφευε για δεκαπέντε μέρες, κόκκινο, 220Km τελική, η τρίτη άγγιζε τα 130km, hi fi super, μέχρι θερμαινόμενα καθίσματα είχε.  Εκεί να δείτε γλέντια.  Φουλάραμε βενζίνη, 70 λίτρα πήρε το ρημάδι.  Όμως έκανες πάνω από 700km σε κάθε γέμισμα.

Πάνω στον Αρκτικό Κύκλο

Περάσαμε τον Αρκτικό κύκλο (Napapiiri), εκεί που ο ήλιος δε δύει ποτέ, η νύχτα δεν έρχεται και η μέρα παρατείνεται 24 ώρες το 24ωρο, από τον δρόμο των τεσσάρων ανέμων, παράλληλα με τα σύνορα (ποιά σύνορα δηλαδή) της Σουηδίας δίπλα στο ποταμό Tornionjoki με κάτι νερά καφεγκρίζα.  Λένε πως είναι το πιο ειρηνικό σημείο του πλανήτη.  Η Σουηδική Λαπωνία, δίπλα στη Φιλανδική και τη Νορβηγική.  Τα σύνορα είναι ανύπαρκτα.  Είναι η γη των Sami.  Μόνο προς την Καρελία θα δεις κάγκελα.  ”Γιατί οι Λάπωνες, ούτε σκοτίστηκαν, ούτε ποτέ θα σκοτιστούν να καθορίσουν οι ίδιοι τα σύνορα και την υπόσταση του βασιλείου τους.  Άλλοι πονοκεφαλάνε γι΄ αυτούς”.  Τέλος πάντων.

Η διαδρομή μέσα σε δάση ελάτης και σημύδας.  Οι οικισμοί αραιά και που.  Από τη μία σε έπιανε μια ανασφάλεια που οδηγούσες για ώρα χωρίς να συναντάς ανθρώπινη παρουσία, από την άλλη όμως σε απογείωνε το συναίσθημα που γεννά η γαλήνη από την μοναδικότητα της παρουσίας σου εκεί.  Καταλήξαμε σε ένα μικρό οικισμό της Hetta πάνω στη λίμνη Ounasjarvi.  Ήμαστε πια πάνω από τον 68ο παράλληλο και δίπλα στα σύνορα με τη Νορβηγία.  Το δωμάτιο με καταπληκτική θέα στη λίμνη.  Όλοι οι γύρω λόφοι ελατοσκέπαστοι και η επιθυμία για μια βόλτα με τα πόδια στο κατακόρυφο.

Θερμοκρασία κοντά στους οκτώ, βγήκαν τα απαραίτητα ρούχα και εμπρός για τον πρώτο μας περίπατο.  Τι άλλα νέα παιδιά.  Κουνούπια δολοφόνοι παντού.  Στα ρουθούνια, στα μάτια, στα χέρια και στα κ*λ*μέρια.  Πίσω για να πάρουμε το αυτοκίνητο, να δούμε λίγο τον οικισμό.  Δεν μπορούσες να ξεμυτίσεις ούτε από το αυτοκίνητο.  Κόλαση.  Ζητήσαμε βοήθεια.  Μας είπαν Autan.  Τα πουλάνε ακόμα και στα βενζινάδικα.  Φρίκη.  Είδαμε κόσμο να κυκλοφορεί ακόμα και με κουνουπιέρες προσώπου σαν αυτές που έχουν οι μελισσοκόμοι.

Τι κάνουμε τώρα;  Έπεσε η πρόταση να πάμε βόλτα με αεροταξί.  Πόσο κάνει παιδιά;  Ήταν δραχμές ακόμα και μας ζήτησαν περίπου 50χιλιάδες.  Άσε ακριβά είναι και τη βγάλαμε στο μπαρ του ξενοδοχείου.  Θα δείτε παρακάτω που τα “καταθέσαμε” τελικά.

Στη Hetta

Στη Hetta

Στο ξενοδοχείο

Kautokeino

Την άλλη μέρα κινηθήκαμε ακόμα βορειότερα, προς τα σύνορα με τη Νορβηγία.  Το τοπίο άλλαξε.  Η τούνδρα του βορά με τη δική της γοητεία άρχισε να κυριαρχεί.  Τα δάση των κωνοφόρων, μας αποχαιρετούσαν όσο πλησιάζαμε τον 69ο παράλληλο.  Οι γραμμές στον ορίζοντα απέκτησαν τις καμπύλες και τις σκιάσεις που μόνο σε αυτά τα γεωγραφικά σημεία υπάρχουν.  Κάτι σαν εγκαταλελειμμένα διόδια έμοιαζαν οι συνοριακές εγκαταστάσεις με τη Νορβηγία.  Ψυχή ζώσα πουθενά . Μπροστά μας το Kautokeino και μετά η Alta, πάνω στη Νορβηγική θάλασσα ανάμεσα στα βόρεια φιόρδ.

Συνεχίσαμε και κάναμε αριστερά στο Skaidi.  Μετά από καμιά 60αριά χιλιόμετρα μπήκαμε στο Hammerfest.  Λένε ότι είναι η βορειότερη οργανωμένη πόλη στον κόσμο.  Το στίγμα της είναι 70^ο 39΄ 50" Β και 23^ο 41΄ 24" Α πάνω στον Αρκτικό ωκεανό και κολλητά με τη θάλασσα Μπάρενς.  Αρχιτεκτονική για σεμινάριο.  Την έφτιαξαν από την αρχή μετά την ολική καταστροφή της στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.  Η αλιεία είναι η βασική ασχολία των κατοίκων και αυτό το προδίδει ο στόλος των αλιευτικών που βλέπεις στο λιμάνι.

Το ξενοδοχείο ήταν πάνω στο νερό, παρέα με τους τεράστιους ληστογλάρους και τους τάρανδους που βολτάριζαν μέσα στην πόλη.  Στο βάθος του κολπίσκου που βρέχει την μικρή πόλη ένας μονοκόμματος βράχος είναι το καλύτερο πλάνο, για να αγναντέψεις τον ήλιο του μεσονυκτίου από ένα λόφο στα ανατολικά και βόρεια του Hammerfest.  Ο ήλιος δεν έδυσε ποτέ.  Μόνο λίγο κατέβηκε στον ορίζοντα και ξανά πάλι πάνω.  Άξιζε το ξενύχτι πίνοντας μπύρες σε ένα μπαλκόνι με 7-8^οC.  Α και κουνούπια, χιλιάδες κουνούπια.  Αλλά αυτή τη φορά προετοιμασμένοι.  Χαράματα πήγαμε για ύπνο, αν και την άλλη μέρα είχαμε δρόμο για το Nord cap.

Hammerfest Hotel

Στις 3 πμ.  Ηλιος του μεσονυκτίου.  Hammerfest

Hammerfest

Το πρωί στη reception πήραμε τις πρώτες πληροφορίες για τον προορισμό μας.  ”Να δείτε τα ωράρια του ferry”.  “Γιατί σε νησί θα πάμε;”  “Ναι”.  Όπα, δηλαδή όπως στη Γαύδο, από την ανάποδη.  Καλά για απατεωνιά μου φάνηκε (σήμερα υπάρχει υποθαλάσσια σήραγγα).  Φουλάραμε βενζίνη αφού είχαμε πάνω από 400 Km δρόμο.  Ακόμα ένα σοκ κόστους μετά το δείπνο μας το προηγούμενο βράδυ.  Το λίτρο έκανε 360 δρχ. τότε.

Πρώτη στο κιβώτιο και άρχισε ένα άλλο ταξίδι που πρέπει να το ζήσει κανείς για να καταλάβει.  Όσο ανεβαίναμε προς το βορά και την τοποθεσία Repvagk που θα παίρναμε το ferry, τόσο οι εικόνες πιστοποιούσαν τη γοητεία που αποπνέουν οι εσχατιές αυτού του πλανήτη.  Δεκάδες χιλιόμετρα χωρίς οικισμούς, μέσα σε χαμηλούς λόφους να αποτελούν το ανάγλυφο με ένα κιτρινοκαφέ χνούδι να τους ντύνει.  Πότε δίπλα σε μια θάλασσα όλο θυμό και πότε στην ενδοχώρα και το παζλ να το συμπληρώνουν χιονούρες, στα μέσα Ιουλίου.  Ευθείες να σβήνουν στον ορίζοντα και καπάκι στροφιλίκια σε δρόμους για ενάμισι αυτοκίνητο.

Το πόδι στο γκάζι όλο και πιο βαθιά και η τρίτη που λέγαμε να βγάζει όλη την ιπποδύναμη, στην κρύα άσφαλτο του Νορβηγικού βορά.  Άμα στην πατρίδα σου κυκλοφορείς με NIVA και 83HP και σου κάτσει εκεί που δεν το περιμένεις ένα δίλιτρο με 125 κάνεις και υπερβολές.  Τι να σας πω ρε παιδιά όμως μου άρεσε και το πλήρωσα όπως θα δείτε παρακάτω.

Φτάνοντας στην αποβάθρα του ferry μας έπιασε κατάθλιψη με αυτό μου αντικρίσαμε.  Έχοντας στο μυαλό μας κάτι από Ρίο - Αντίρριο και λοιπούς συγγενείς μας έπεσε βαρύ να διαχειρίζεται την είσοδο των οχημάτων κατ΄ αρχήν μια κοπέλα σε μαθητική ηλικία.  Αφού πήραμε τα εισιτήρια χωρίς να κατεβούμε από το αυτοκίνητο, μας υπέδειξε τη γραμμή που έπρεπε να σταθμεύσουμε το αυτοκίνητο όση ώρα θα περιμέναμε την άφιξη του ferry.  Στην 1 λοιπόν τα ΙΧ, στη 2 τα τροχόσπιτα, στην 3 οι μοτοσικλέτες, στην 4 τα φορτηγά.  Αφού ήρθε λοιπόν το πλοίο και άδειασε, πάλι μια κοπελίτσα κρατώντας κάτι σαν ρακέτα έβαζε μία μία σειρά μέσα στο σκάφος.  Δεν υπήρχε παρκαδόρος.  Είχες όλη την άνεση να βάλεις το όχημά σου σαν να παρκάριζες κάτω από το σπίτι σου σε μια απομακρυσμένη επαρχιακή πόλη.  Ούτε μπινελίκια, ούτε να σε κλείσουνε και βέβαια με τον απόπλου όλοι έξω από τα αυτοκίνητα.  Το πληρώσαμε και με το παραπάνω αδέρφια όπως όλα σε αυτή τη χώρα, αλλά άξιζε.

Port Kafjird

Θάλασσα Porsagen

Το Honningsvag

Στο Honningsvag αποβιβαστήκαμε και δεν μας χώριζαν πια παρά μόνο καμιά 30ρια χιλιόμετρα από τον προορισμό μας.  Τα ίδια τοπία μόνο που αυτή τη φορά τα συμπλήρωναν τάρανδοι που ξαπλαρωμένοι στις χιονούρες απολάμβαναν τον ήλιο.  Ναι τον ήλιο.  Όλοι μας είπαν ότι αν σου κάτσει ήλιος εκεί απάνω πρέπει να είσαι πολύ κ&λ&φαρδος.  Πολύ γρήγορα φτάσαμε σε μια περιοχή κάτι σαν οροπέδιο, συρματοπλεγμένο, με ένα σωρό πινακίδες που έλεγαν το τι και το πώς.  Στην είσοδο μας είπαν ότι έχει διόδια 48ωρης διάρκειας για να μπούμε και με το αυτοκίνητο.  Οι εξηγήσεις δεν έπιασαν τόπο για την ανάγκη παραμονής κάποιων ωρών στο χώρο και έτσι σκάσαμε κάνα 12κάρι χιλιάρικα για την είσοδό μας.  Μάλιστα.