Εύβοια
Απερίγραπτη και άγρια η Εύβοια,μια σωστή πρόκληση για όλους......Μιά εμπειρία ακόμη...780 χιλιομέτρων....
Aπό Γλύφα με το καράβι στον Αγιόκαμπο - Πύργος - Ωρεοί. Στάση για μιa φωτογραφία του Ταύρου των Ωρεών. Συνέχεια στην Ιστιαία για επίσκεψη του μουσείου φυσικής ιστορίας το οποίο ήταν κλειστό (μόνο καθημερινές!!!!!!!). Ακολουθούν Πευκί - Αρτεμίσιο - Γούβες - 
Αγριοβότανο - Ακρ. Αρτεμισίου. Ένα φανταστικό λιμανάκι με θέα το Ποντικονήσι - Σκιάθος - Σκόπελος. Απόλυτη ησυχία, άγρια ομορφιά, καθαρή ακτή, πεντακάθαρα νερά δεν σε αφήνουν να φύγεις. Η απόφαση για διανυκτέρευση ήταν άμεση. Τα πεύκα από πάνω, η φωτιά σε μια πρόχειρη μικρη εστία που άναψα και η δύση ηλίου, συνέθεταν ένα υπέροχο τοπίο. Κάπου εκεί στην θαλάσσια περιοχή έγινε και η ναυμαχία με τον Περσικό στόλο. Γεμάτη ιστορία αυτή η Ελλάς. Όπου και αν οδηγηθείς σε τούτα τα μέρη.
Η ακτή είχε πολλά ξύλα που μου έδωσαν την δυνατότητα να μπορώ να την διατηρήσω όλο το βράδυ. Μέχρι τώρα με έχει εντυπωσιάσει σε όλη την διαδρομή το πευκόδασος που είναι πυκνό και τα 
σακουλάκια με την ρητήνη που είναι καρφωμένα πάνω στους κορμούς των δέντρων και τα μαζεύουν οι ντόπιοι (πηγή ενός μικρού εισοδήματος). Την επόμενη ημέρα στόχος η επίσκεψη του απολιθωμένου δάσους μεταξύ Κερασιών και Ιστιαίας. Ελληνικά - Βασιλικά - Παπάδες - Κερασιά. Η αναζήτηση του απολιθωμένου δάσους με οδήγησε στούς καταρράκτες του Δρυμώνα. Είναι μεταξύ Κερασιάς - Δρυμώνα. Υπάρχουν πινακίδες. Ένα φανταστικό
τοπίο που οδηγείσαι μέσω ενός μονοπατιού. Δεν είχε πολλά νερά αλλά η ομορφιά σε ανταμείβει. Υπάρχει και ένα μικρό αναψυκτήριο κοντά στον δρόμο, που μπορείς να ξαποστάσεις και να απολαύσεις την ησυχία του πλατανόδασους που υπάρχει δίπλα και τα πουλάκια που έχουν μάθει να βρισκουν τροφή κάτω από τα τραπέζια και έρχονται μέχρι τα πόδια σου (Κοκκινολαίμηδες και τσίχλες). Επιστροφή στην Κερασιά για να βρώ το απολιθωμένο δάσος. Οι ντόπιοι φιλόξενοι και εξυπηρετικοί,μου εξήγησαν ότι δεν
υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο πάρκο όπως είχα στο μυαλό μου (Λέσβος), αλλά θέλει να ψάξεις μέσα στο δάσος. Αρκέστηκα στην φωτογραφία που πήρα από ένα κομμάτι που είχε ο ιδοκτήτης στο καφενείο. Κρίμα ο δήμος να μην έχει κάνει ένα μικρό μουσείο, ένα μικρό πάρκο, κάτι επιτέλους...! Στην συνέχεια Αγία Άννα - Στροφυλιά - Κεχριές - Δάφνη - Μυρτιά και είσοδος στο Κανδήλιον όρος. Η χαρά μου μεγάλη. Επιτέλους αρχίζει η εξερεύνηση ενός όρους. Γεμάτο πεύκα, χωματόδρομοι μόνο για οχήματα 4χ4 και φυσικά για γουρούνες....!!!!! 
Για την διάσχιση του Κανδηλίου όρους χρειάζεται καλή χρήση χάρτη - πυξίδας και οξεία δυνατότητα προσανατολισμού. Σε αυτό το όρος δεν υπήρχε ψυχή εκτός του ορυχείου ασπρολίθου (μια ακόμη πληγή στην φύση),
μια διαδρομή 50 περίπου χιλιομέτρων. Είναι μια πρόκληση, μια περιπέτεια να μπαίνεις και να προσπαθείς μόνος τελείως, να διασχείσεις μια οροσειρά ή ένα δάσος - όρος, χωρίς να ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις και να βγεις εκεί που θέλεις για να συνεχίσεις την μικρή σου περιπέτεια που στην συγκεκριμένη περίπτωση ονομάζεται "Εξερεύνηση της Εύβοιας". Έτσι λοιπόν βγήκα αλώβητος στο Τρούπι - Δαφνούσα - Προκόπι, για να επισκεφθώ τον Ναό του Αγίου Ι
ωάννη του Ρώσου. Άναψα ένα κεράκι για την μανούλα μου και ένα για την Κα Καίτη σύζυγο ενός καλού μου φίλου που και αυτή έχει περιπέτειες με την υγεία της. Έφτασε η ώρα 17:58. Η κούραση καλή. Πιο κοντινή παραλία στόν χάρτη "Πήλιον". Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Μετά από 13Km. έχω φτάσει σε μία ακόμη ήσυχη παραλία. Εδώ οι τοπικές αρχές, σοφές για ακόμη μια φορά ενώ υπάρχει μεγάλος χώρος για camping, έχουν κλείσει και απαγορέψει την κατασκήνωση......!!!!! Μετά από συζήτηση με ντόπιους, για ακόμη μια φορά κατάλαβα ότι δεν παιζόμαστε με τίποτα, όσον αφορά το θέμα: "βιομηχανία τουρισμού" = 0....!!! Εγώ κατασκήνωσα .....! 
Επόμενη εξερεύνηση o Πυξαριάς και να βγώ Λιμνιώνα. Προκόπι - Παγώντας - Μαρκάτες. 
Είσοδος στο βουνό με φοβερές - πανέμορφες διαδρομές. Πολές διασταυρώσεις. Δεν με ένοιαζε εάν έβγαινα αλλού. Συνάντησα έναν ακόμη κτηνοτρόφο όπου πήρα πολύτιμες πληροφορίες για τους δρόμους όπου έπρεπε να πάρω. Πετρώδες έδαφος - ομίχλη 
και δυνατός άνεμος σου δίνουν την αίσθηση ότι είσαι σε ένα άγριο βουνό. Το αντιανεμικό έβγαλε τα λεφτά του. Όσο ανέβαινα τόσο δεν ήθελα να τελειώσει η διαδρομή. Ο δρόμος στενός και μέσα από τα βουνά να φαίνεται το Αιγαίο, κάτω χαμηλά. Κοντά στην κορυφή, άρχισε να αχνοφαίνεται μέσα από την ομίχλη και η εκκλησία της Παναγίας. 
Εκεί συνάντησα μια γυναίκα να περιποιείται τον χώρο. Επιστροφή και η καινούργια διαδρομή είναι μέσω του δρόμου προς Αγιο Κοσμά τον Αιτωλό, να βγω Τοριά - Βιργινή. Μια απίστευτης ομορφιάς διαδρομή που με οδήγησε σε ένα ακόμη εκκλησάκι των Αγίων Πάντων. Έκατσα κάτω από το μικρό καμπαναριό και απόλαυσα την υσυχία και την γαλήνη του δάσους. Μόνο κάποιες κίσσες ακούγονταν. Έβγαλα να φάω κάτι, μπήκα στην εκκλησία άναψα τα καντηλάκια και ξεκίνησα πάλι. Ο δρόμος με οδήγησε 
στα μεγάλα λατομεία της "ΛΑΡΚΟ" που εξορύσεται το νικέλιο. Μεγάλη καταστροφή του περιβάλλοντος. Μεγάλες εκτάσεις πληγωμένες, εκχερσωμένες, σκαμένες σε μεγάλα βάθη. Σαν τέρατα τα μεγάλα φορτηγά να μεταφέρουν το μώβ χρώματος χώμα με το πολύτιμο μετάλευμα, μετατρέποντας το πανέμορφο πευκοδασωμένο όρος σε εφιαλτικό σεληνιακό τοπίο με τους ήχους των μηχανών τους.
Και ξανά να απορείς για το είδος μας, πόσο απόμακρος και καταστροφικός είναι ο πολιτισμός που έχουμε αναπτύξει για το ζωντανό όν που ονομάζεται Γαία και τα είδη - αδέρφια μας που συγκατοικούν μαζί μας πάνω σ'αυτήν. Πήρα ένα κομμάτι νικέλιο (πιστεύω ότι είναι τέτοιο), για ενθύμιο. Απλά και από την άλλη, σκέφτεσαι ότι υπάρχει δουλειά - απασχόληση και για τους ντόπιους, οι οποίοι δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις που αναγκάζονται και καταφεύγουν στην Αθήνα για οποιαδήποτε δουλειά.
Αρχίζει ο κατήφορος με σκοπό τον Λιμνιώνα. Ανάμεσα από δύο βουνά το Γερακοβούνι από αριστερά και τον Καλπακόβραχο, κατεβαίνει ο δρόμος. Μεγάλη εντύπωση μου κάνει ο Καλπακόβραχος όπου στους πρόποδές του,
υπάρχει ακόμη ένα μεταλείο και στα δεξιά μου (όσο είμαι ακόμη ψηλά) έχει δρόμο ο οποίος οδηγεί μακρυά κοντά στην κορυφή του. Εναν δρόμο που είναι για επίσκεψη. Στενός, μόνο για οχήματα 4x4, όπου σε όλη την διάρκεια του, είχε κατολισθήσεις, μερικά πεσμένα δέντρα και γενικά είχες τον φόβο μήπως χρειαστεί και γυρίσεις πίσω αναγκασμένος από κάποια σοβαρή 
διάβρωση του δρόμου. Συνάντησα και έναν ντόπιο να μαζεύει ρίγανη. Λίγο πριν φτάσω πάνω έκανα ένα τσιγάρο και πρόλαβα να φωτογραφήσω ένα κιρκινέζι (εάν δεν κάνω λάθος - από το μικρό του μέγεθος και τον τρόπο που πετά).
Γεμάτος χαρά καθόμουν και χάζευα την θέα που είχα στα πόδια μου,οι δρόμοι σαν φιδάκια φαίνονταν, ένιωθα τόσο τυχερός που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω αυτά τα υπέροχα βουνά και παραλίες και ανυπόμονος τι ακόμη μου κρύβει η Εύβοια. Ο δρόμος τελικά οδηγεί σε ένα πλάτωμα όπου έχει ταϊστρες για τα ζώα του κάποιος ντόπιος (γίδια)
. Ετσι ξεκίνησα τον γυρισμό από διαφορετικό δρόμο ο οποίος περνά μέσα από ένα ακόμη λατομείο και είναι πιο σύντομος, γιατί σε βγάζει κατευθείαν στον δρόμο χαμηλά. Η επιστροφή σου δίνει την δυνατότητα να την δείς με άλλη ματιά την διαδρομή που έχεις κάνει.
Αγ.Σοφία - Λιμνιώνας.
Ένας όρμος φανταστικός - ήσυχος - ωραία ακτή - ελεύθερο camping.
To πρώτο που έκανα ήταν να πω σε έναν τύπο ("φοβερό μέρος'') και εκείνος χαμογέλασε και με φώναξε για μια κρύα μπύρα στο τροχόσπιτό του. Ακολούθησε μια βουτιά, φαγητό - ντούζ και ένας καλός ύπνος κάτω από μια παχιά σκιά ενός δέντρου, μέσα στην απόλυτη ησυχία (όλοι την είχαν πέσει για ύπνο) παρά το πλήθος των σκηνών. Επόμενος προορισμός: Πυργάκια πιο πάνω από τούς Στρόπωνες, μέσω του όρους "Δελφι". Τι με περιμένει??? Τι θα δω??? μέσω Νίκης - Κοτσικίων - Αγριοσυκιάς - Γλυφάδας - είσοδος στο βουνό. Ένα ακόμη όμορφο βουνό πευκόδασους. Δεν έβγαλα καμία φωτογραφία αφού τα πευκόδαση τα έφαγα με το κουτάλι.
Κάπου όμως έχασα τον δρόμο και βρέθηκα πιο κάτω από τους Στρόπωνες. Η βενζίνη τέλειωσε πιο πριν και έβαλα το κάνιστρο το στρατιωτικό των 5 λίτρων. Άλλο άγχος τώρα εάν θα με βγάλει. Συναντώ στον δρόμο έναν ντόπιο. Μου λέει "μην ανησυχείς και εγώ Στρόπωνες πάω". Εντάξει..... "εάν μείνω θα με βρείς στον δρόμο να μου δώσεις καύσιμο". Βέβαια το καλοκαίρι στα βουνά δεν είχα ποτέ πρόβλημα. Πάντα υπάρχει κόσμος (κτηνοτρόφοι - ταξιδιώτες - ποδηλάτες κ.τ.λ.) να σε βοηθήσει. Δεν είναι χειμώνας. Έτσι χωρίς να χρειαστώ άλλο καύσιμο (μ' έβγαλε) έφτασα Στρόπωνες. Βράδυασε. Λάμαρη - παραλία Χιλιαδούς. Όλα τα λεφτά. Πριν φτάσεις στην παραλία στα δεξιά σου έχει πλατανόδασος. Ελεύθερο camping - κόσμος - τροχόσπιτα - σκηνές
. Μέσα στην παραλία τίποτα. Μόνο μαγαζιά στην σειρά που σου προσφέρουν φαί - διαμονή - διασκέδαση. Μπράβο κάτι οργανωμένο. Άλλη νοοτροπία πιό πολιτισμένη. Όλα όμορφα. Πήγα μέχρι το τέλος της παραλίας κα γύρισα. Έκατσα σε ένα μαγαζάκι και έφαγα. Αμέσως ήρθε κόσμος και πιάσαμε παρέα. Όπως και σε κάθε μέρος που έχω ήδη πάει μέχρι τώρα. Η γουρούνα είναι πόλος έλξης - λίγο και η εμφανισή μου (πουκαμισάκι ΥΑΜΑΗΑ - ΙΤΑΛΙΑ - λίγο το κράνος του πιλότου) με περνούσαν όλοι για ξένο. Από τους Ωρεούς (στην αρχή - στο πρώτο μέρος που έκανα στάση) με έβγαζαν φωτογραφίες (παραδείγματα να μην αναφέρω σε άλλα μέρη που έτρεχαν και με μιλούσαν στα Αγγλικά ). Άλλο που δεν ήθελα και εγώ - παρέα. Το βασικό όμως είναι ότι είναι ανοιχτοί άνθρωποι.
Φιλότιμοι και καλές ψυχούλες έτοιμες να σε βοηθήσουν. Η παραλία έχει την δική της μαγεία. Έχει κάτι μεγάλους ξεκάρφωτους βράχους, λες και κάποιος γίγαντας έριξε μια ζαριά στην παραλία και παράτησε τα ζάρια. Τιί έχεις κυρία Εύβοια ακόμη να μας δείξεις και να μας τρελάνεις??? Διανυκτέρευση λοιπόν δίπλα σε ένα από τα ζάρια στην ακτή.
Eπόμενος προορισμός Μανίκια, μέσω του Όρους Ξηροβουνίου, με απώτερο σκοπό την διέλευση του Όρους Ολύμπου. Παραλία Μετοχίου - Μετόχι (ένα χωριό μέσα χωμένο στο δάσος που περιμένει να το ανακαλύψεις).
Η θέα απίστευτη με το Μετόχι κάτω και το Ξεροβούνι μέσα στην ομίχλη για να σου θυμίζει ότι εκεί είναι κάπως ψηλά. Αρχίζει η ανάβαση και φτάνεις σε ένα σημείο που πρέπει να πάρεις τον δρόμο αριστερά για να πας εκεί που έχεις σκοπό. Και δεξιά όμως να πας ποιός ξέρει τι ομορφιές σου επιφυλάσει η μαμά Εύβοια. Φοβερή θέα, δίπλα οι κορφές των 
διπλανών όρεων, στενός κακοτράχαλος και συνάμα τέλειος δρόμος με την χλωρίδα να οργιάζει μέσα στα βραχώδη εδάφη. Θεέ μου!!!!!!!! Βγαίνω σε πολλές διαταυρώσεις όσο και να μπορείς να κρατήσεις τον πρασανατολισμό σου .... χάνεσαι. Πάλι οι κτηνοτρόφοι θα με υποδειξουν τι να κάνω. Επιλέγω έναν δρόμο που με βγάζει Ταξιάρχες. Κάτω κοντά στην Κύμη. Φανταστική διαδρομή με θέα που σε αποζημιώνει με τον καλύτερο τρόπο. Συνεχίζω να δω και την Κύμη. Επιστροφή από Καλημαριανούς - Διρρεύματα - Βρύση πρός Μανίκια. Μετά την Βρύση 
προς Μανίκια, η διαδρομή είναι μοναδική. Ανάμεσα από δύο βραχώδη βουνά, το φαράγγι που σχηματίζεται δεν παίζεται. Και είσαι στην άκρη του ενός και προχωράς σε έναν δρόμο που τα βράχια τα έχεις πάνω από κεφάλι σου. Ενα είδος βράχου, με μιά μορφοπλασία και χρώμα που έχω συναντήσει μόνο στα Τέμπη και στην Κάλυμνο. Βγαίνω Μανίκια. Αυτό που άρεσε είναι ότι οι λάμπες φωτισμού των κολωνών του δρόμου, παίρνουν ενέργεια από ηλιακούς συλλέκτες, που είναι εγκατεστημένοι σε κάθε κολώνα. Γαμώτο....!!! Είναι τόσο δύσκολο να το κάνουμε παντού?? Και αυτό το έκανε ένας Δήμος σε ένα χωριό τόσο απόμακρο.... που έχει ρεύμα.... !!!! Τέλος πάντων φτάνω στην Σέτα την Άνω. Μετά από 9Km. στρίβω προς τον Μίστρο. Θα βγώ??? Πρέπει για να μην κάνω ολόκληρο κύκλο. Αρχίζει η επιστροφή. Κουράστηκα. Ηθελα να βγώ στην Κάρυστο - στο όρος Όχη - στο Δρακόσπι
το. Αλλά πολλά τα χιλιόμετρα. Μίστρος - Πούρνος - Πισσώνας - Αρτάκη - Ψαχνά - Παγώντας - Προκόπι - Λίμνη - Χρόνια - Ροβιές. Ένα μέρος ήσυχο με επιτέλους ήσυχη θάλασσα - Ήλια - Αιδηψός (χαμός από κόσμο και διασκέδαση - Λουτρά Γιαλτρών - Αγ. Γεώργιος - Κάβος - Λιχάδα - Γιάλτρα - Αγιόκαμπος - Γλύφα - Αχχίλειον μέσω 
ακτής Αγ.Δημητρίου. Αναγκάστηκα από τα παληκαράκια του λιμενικού της Γλύφας να πάω στο Αχχίλειον γιατί δεν μπόρεσαν να σηκωθούν από τις καρέκλες τους να με εξυπηρετήσουν και να με πουν ναι κύριέ μου μπορείς εδώ να αφήσεις το αυτοκίνητό σου μαζί με το τρέιλερ και να μπεις στην Εύβοια. Δεν πειράζει έμαθα και δύο άλλα μέρη που έχω να λέω για τον κόσμο τους (Αγ. Δημήτριος και Αχχίλειον όπου μια γυναίκα ανέλαβε η ίδια να προσέχει το αυτοκίνητο και το τρέιλερ και κράτησε το τηλέφωνό μου εάν προέκυπτε κάτι).
ΑΥΤΑ... ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΣ ΤΑΞΙΔΙΟΥ-ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΣ 780Km. ΜΕ ΤΗΝ ΓΟΥΡΟΥΝΑ.