Δάσος Ελατιάς - Δάσος Φρακτού
Δευτέρα 30-11-2009 και κάναμε μια ακόμη απόδραση στην Ελατιά, το μοναδικό στην χώρα μας δάσος Ερυθρελάτης που σε παραπέμπει σε δάση της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης. Στο Δάσος Φρακτού και στο Παρθένο Δάσος, το οποίο είναι διατηρητέο μνημείο της φύσης και αποτελεί σημαντική περιοχή, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, από άποψη βιοποικιλότητας ειδών και οικοσυστημάτων. Μια αξιοθαύμαστη εμπειρία μέσα από τους δασικούς δρόμους της πανέμορφης και μοναδικής αυτής γωνιάς που σου δίνει μια εικόνα απο τις απαρχές της δημιουργίας της πλάσης.
Η πρώτη μας σύντομη επαφή με την Ελατιά έγινε στις 22-11-2009, στην πανελλήνια χειμερινή μοτοσυγκέντρωση στο Δασικό χωριό Ελατιάς την τελευταία ημέρα της διοργάνωσης δυστυχώς. Φτάσαμε στην Δράμα και από εκεί πήραμε τον δρόμο για Σιδηρόνερο και Σκαλωτή. Η διαδρομή δύσκολη για αυτοκίνητα με πολλές στροφές αλλά όμορφη, ιδίως στην γέφυρα που μας περνά απέναντι από την λίμνη Θησαυρού του ποταμού Στρυμώνα. Το ποτάμι κυλά μέσα από τα βουνά και χάνεται μέσα στο τοπίο. Σιδηρόνερο, Σκαλωτή και χωθήκαμε μέσα στο Δάσος Ελατιάς. Μέσα από οξιές, κόκκινη πεύκη και ερυθρελάτες, σε ένα ξέφωτο πρόβαλε το δασικό χωριό. Ξεφορτώσαμε τις γουρούνες και κινήσαμε για το Στραβόρεμα. Η μικρή περιήγηση μας άφησε άφωνους από την ομορφιά και το θέαμα του πυκνού δάσους Ερυθρελάτης.
Φέτος ο χειμώνας είναι μαλακός κι έχει μόνο πάχνη στον δρόμο. Οδηγήσαμε μέσα στούς δασικούς με τις ερυθρελάτες δεξιά κι αριστερά πανύψηλες, με την ιδιαίτερη ομορφιά τους και το μέγεθός τους. Φτάσαμε στο Στραβόρεμα και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε. Η φυσική ομορφιά του τοπίου και γενικότερα του οικοσυστήματος, μας υποχρέωνε - καθήλωνε σε συνεχείς στάσεις. Η ώρα πέρασε και έπρεπε να γυρίσουμε πίσω δίνοντας την υπόσχεση στο μέλλον για μια διήμερη περιήγηση τού τόπου αυτού. Χρειαστήκαμε περίπου τρεις ώρες με τα αυτοκίνητα να φτάσουμε στο δασικό χωριό. Τελευταίος ανεφοδιασμός βενζίνης στην Δράμα.
3 και 4-07-2010 η "επιστροφή"
Η στιγμή για την διήμερη οργανωμένη εξερεύνηση μας έφτασε. Αφήσαμε τα αυτοκίνητα στο Σιδηρόνερο όπου θα μας τα πρόσεχε ο ιδιοκτήτης του παντοπωλείου και κινήσαμε για το δασικό χωριό. Συνεχίσαμε για Στραβόρεμα ταξιδεύοντας μέσα στην βροχή. Οι στάσεις πολλές για φωτογραφίες. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε από το Μέγα Ρέμα πότε δεξιά μας και πότε αριστερά μας, χαζεύοντας την ροή του νερού μέσα σε ένα καθαρά ανοιξιάτικο τοπίο με τα αγριολούλουδα ολάνθιστα παντού. Φτάσαμε στη θέση Ζήτα. Από εδώ μπορείς να συνεχίσεις για το Δάσος Φρακτού ή να κατέβεις για τα Θερμιά και το Παρανέστι. Εμείς συνεχίσαμε για το Φρακτό ή Ζαγκραντένια φτάσαμε στο δασικό εργτάξιο του Φρακτού, και περάσαμε την κεντρική πύλη.
Το τοπίο μαγευτικό με ερυθρελάτες και δασική κόκκινη πεύκη, δεξιά και αριστερά μας πυκνές φτέρες και θάμνοι. Μια γεύση από το πως μπορεί να είναι το Παρθένο Δάσος το οποίο είναι απαγορευμένο και κλειστό για τον οποιοδήποτε επισκέπτη και χρειάζεται ειδική άδεια από το δασαρχείο για να το επισκεφθείτε. Ενα δέος μας συνεπήρε και μας έστειλε πίσω στον χρόνο της δημιουργίας της πλάσης. Συνεχίσαμε για Αχλαδόρεμα και φτάσαμε στην θέση Αυχένας. Η θέα μοναδική ατενίζοντας τα βουνά της Ροδόπης τόσο πρός τον νότο όσο και προς βορά. Μπήκαμε στο Αχλαδόρεμα και συνεχίσαμε για τον τέταρτο καταρράκτη ο οποίος φαίνεται από μακριά.
Οι βραχώδεις κορυφές καλυμένες σε ένα πέπλο ομίχλης, έχουν ένα φαιοκόκκινο χρώμα με κάθετες μαύρες γραμμές από την ροή των νερών. Παντού υπάρχει νερό να τρέχει στα βράχια σε όλη την περιοχή. Θεέ μου, έτσι πρέπει να ήταν και στα χρόνια της δημιουργίας όλη η πλάση. Οσο πλησιάζουμε τον καταρράκτη το τοπίο μας συγκλονίζει, μας γονατίζει στην κυριολεξία. Από τα 80 μέτρα ο καταρράκτης πέφτει στα πόδια μας δίπλα στον δρόμο. Οι πτεροδάκτυλοι λείπουν μόνο για να μας πιστοποιήσουν σε ποιά περίοδο ζούμε, γιατί πραγματικά χάθηκε η αίσθηση τού χρόνου ! Η ώρα πέρασε κι έπρεπε να επιστρέψουμε. Ενα γεύμα στον διαμορφωμένο χώρο πιο πίσω με θέα τον καταρράκτη και την γύρω περιοχή. Ομίχλη αναδύεται μέσα από τα δάση κι εμείς στέλνουμε ένα νοητό αντίο στην μητέρα φύση αυτού του τόπου.
Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το δασικό χωριό Ελατιάς. Βράδυασε. Το θέαμα συγκλονιστικό για πολλά χιλιόμετρα, πυγολαμπίδες παντού μας ξεπροβοδίζουν. Νομίζαμε ότι ζούσαμε σε ένα παραμύθι: βρισκόμασταν σε έναν κόσμο όπου νεράιδες και ξωτικά θα πετάγονταν ξαφνικά στον δρόμο και θα μας οδηγούσαν στον απόκρυφό τους κόσμο. Φτάσαμε στο χωριό της Ελατιάς όπου και διανυκτερεύσαμε. Eίχαμε σκοπό να κοιμηθούμε στίς σκηνές μας, αλλά έτυχε να είναι ανοικτές οι εγκαταστάσεις και έτσι πήραμε την σχετική άδεια.
Η επόμενη ημέρα ξεκίνησε για περιήγηση στην θέση Τσάκαλος και όσο πιο βόρεια γίνεται στα σύνορα με την Βουλγαρία. Από εκεί στο δάσος Σημύδας αλλά δεν μπορέσαμε γιατί μια μηχανή μας έβγαλε ηλεκτρικά προβλήματα και έτσι επιστρέψαμε. Φεύγοντας οι μνήμες από την εμπειρία μας ανεπανάληπτες. Από έναν τόπο, τόσο μα τόσο απίστευτης και παραμυθένιας ομορφιάς κι αυτές οι πυγολαμπίδες της προηγούμενης νύκτας, που μας συντρόφευσαν στην επιστροφή μας θα μας μείνουν για πάντα σε αυτό το μικρό φανταστικό -παραμυθένιο ταξίδι στόν χρόνο δημιουργίας της πλάσης....
Πάρτε μια μικρή, αλλά νόστιμη, γεύση στο παρακάτω βίντεο:
{qtube vid:=x2YpIi0z3xA w:=640 h:=534}