Οδοιπορικό στη Βουλγαρία με 4Χ4

Η οργάνωση της εξόρμησης έγινε από τους ίδιους ανθρώπους που μας ταξίδεψαν και στην Αλβανία.  Δηλαδή χαραγμένες διαδρομές από πριν, κρατήσεις σε ξενοδοχεία, πρόγραμμα για τις επισκέψεις μας σε διάφορα σημεία ενδιαφέροντος, γενικά θα έλεγε κανείς ότι δεν πηγαίναμε σαν στραβοί στον Άδη.  Το σημαντικότερο ίσως, ότι θα μέναμε τρία βράδυα.  Άρα περισσότερος χρόνος για εμπειρίες και μεταφορά συναισθημάτων από τη γειτονική χώρα.  Ακόμα το ότι οι διαδρομές μας θα ήταν στον ορεινό όγκο του Pirin έβαζε το κερασάκι στη τούρτα αυτής της "απόδρασης".

 

Ήμασταν 15 άνθρωποι αυτή τη φορά, αλλά πάλι ο ίδιος αμήτωρ αριθμός σε αυτοκίνητα.  Το επτά (7).  Το ραντεβού ήταν στον Προμαχώνα στα σύνορα με τη Βουλγαρία στις 9 η ώρα το πρωί.  Εμείς είχαμε φτάσει από την προηγούμενη στο Άγκιστρο, (με τα χαμάμ και τους ατμούς) πολύ κοντά στον Προμαχώνα, για να σπάσουμε στη μέση τη διαδρομή από Αθήνα.  Το πρωί η ομάδα ήταν συνεπέστατη στο ραντεβού.  Οι περισσότεροι γνωριστήκαμε εκείνη την ώρα.  Γέμισαν τα ρεζερβουάρ, μερικές χρήσιμες πληροφορίες για την διαδικασία του τελωνείου και περίπου σε λιγότερο από μια ώρα πέρναγε και το τελευταίο αυτοκίνητο τα σύνορα.

Αφού κινηθήκαμε για λίγη ώρα στο βασικό οδικό άξονα που σε οδηγεί στη Σόφια, προσπερνώντας την Kulata, Maricostinovo, στη πινακίδα που έλεγε Harsovo - Melnik στρίψαμε δεξιά.  Μπήκαμε στο Melnik μετά από 20 Km.  Επισκεφτήκαμε το αρχοντικό του Κορδόπουλου, τα ερείπια του ναού του Αγ. Νικολάου και κάναμε μια ολιγόωρη παραμονή σε αυτόν τον μικρό παραδοσιακό οικισμό κτισμένο στα 437 m και με λιγότερους από 400 κατοίκους.  Δεν θα σας κουράσω με πληροφορίες, απλά θα σας καταθέσω τις δικές μας εντυπώσεις.  Αναπτυσσόμενος τουριστικός προορισμός, που εμένα μου έδωσε την εντύπωση ότι μπορεί να χαθεί στο δρόμο η αυθεντική του ομορφιά από τις ανθρώπινες παρεμβάσεις.  Μακάρι να διαψευστώ.  Κάναμε ψώνια για τη συνέχεια.  Λουκάνικα, τυριά, ψωμί και ντόπιο κρασί που η σκούφια του έχει ρίζες από την περίοδο του Βυζαντίου.

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς χωριό Karlanovo και το χωριό Rozhen και καταλήξαμε στο ιστορικό μοναστήρι Rozhen του 11ου αιώνα.  Καστρομονάστηρο, το σπουδαιότερο χριστιανικό μνημείο της περιοχής του Pirin που ανήκει στη Γέννηση της Θεοτόκου.  Μετά για καφεδάκι, τσιπουράκι και μπυρίτσα στο ομώνυμο χωριό.

Το πρώτο χώμα το πατήσαμε στο έβγα του χωριού με κατεύθυνση το λιβάδι Puliana.  Εδώ να πούμε ότι το Εθνικό Πάρκο του Pirin (κορφή 2914 m) έχει ενταχθεί από το 1983 στον κατάλογο της πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.  Οξυές, βελανιδιές, κωνοφόρα και οργιώδη βλάστηση σαν και αυτή που συναντάς στο Ελληνικό τμήμα του βουνού στα δάση του Καράντερε, της Ζακραντένια του Φρακτού και της Χαϊντούς στο παρθένο δάσος.  Το βουνό το αγκαλιάζουν δύο ποτάμια. Ο Struma (Στρυμώνας) και ο Mesta (Νέστος).

 

Πατημένο μεσημέρι φτάσαμε στη θέση Puliana.  Βγήκαν τα εργαλεία και τα υλικά για την αναπλήρωση των θερμίδων που καταναλώσαμε από την οδήγηση στους δασικούς δρόμους.  Φωτιά, σχάρες και ατέλειωτες στρώσεις λουκάνικα.  Τόοοοσα μετά συγχωρήσεως.  Καθίσαμε δίπλα στο νερό, κάτω από κάτι κωνοφόρα που δεν ξέρω τη ράτσα τους.  Που το βάλαμε τόσο φαΐ, αδυνατώ να κατανοήσω.  Τέλος πάντων.

Αγκομαχώντας μπήκαμε στα αυτοκίνητα και κατευθυνθήκαμε προς το χωριό Pirin.  Όταν το αντικρίσαμε πάθαμε σοκ.  Δεν πίστευα ποτέ ότι μπορούν και ζουν άνθρωποι σε τέτοια σπίτια(;) στη δεκαετία του 2000.  Υλοτόμοι.  Ζητήσαμε να σταματήσουμε για ένα καφέ στο καφενείο.  Δεν είχαν και έτσι συνεχίσαμε.

Σύντομα κάναμε αριστερά πάνω στον οδικό άξονα Marikostinovo - Goce Delchev.  Καλή άσφαλτος μέχρι την πόλη Delchev.  Μεγάλη πόλη με πάνω από 23000 κατοίκους, κτισμένη στα 508 m.  Καταλύσαμε στο ξενοδοχείο Valentino.  Το οδόμετρο έγραψε 116 Κm.  To βράδυ παρέα όλοι, πήγαμε σε ταβέρνα για νέο ξεκοίλιασμα.

Το πρωί φουλάραμε με προορισμό την αλπική λίμνη Βezbog στα 2240 m.  Η κατεύθυνση μας βόρεια και πλάι στο Μesta (Νέστος).  Φτάνοντας στην πινακίδα που έγραφε Obidim στρίψαμε αριστερά για να επισκεφτούμε το χωριό και την εκκλησία του Αγ. Νικολάου κατασκευής του 1842.  Εδώ τα πράγματα είναι καλύτερα από το Pirin, το χωριό μικρό με 140 κατοίκους με τη πλατεία του κ.λπ.  Πόζαρε για μας και ένα ζευγάρι ηλικιωμένων με το δικό τους "4Χ4".  Από εδώ ξεκίναγε η χωμάτινη διαδρομή μέχρι τη βάση των εγκαταστάσεων του chair lift για την μετάβασή μας στην αλπική λίμνη.

H διαδρομή κατάφυτη, μες τα πεύκα λες και ήσουν στο πευκοδάσος του Σχοινιά.  Ακόμα και το έδαφος σε μεγάλο τμήμα της διαδρομής ήταν αμμώδες παρά το μεγάλο υψόμετρο (1400 m).  Η απόσταση που καλύπτει το lift μέχρι τη λίμνη είναι περίπου 3,5 Km με ενδιάμεσο σταθμό παρακαλώ και η υψομετρική διαφορά κοντά στα 800 m.

Τη λίμνη τη βρήκαμε παγωμένη και το χιόνι ξεπερνούσε το ένα μέτρο.  Καθίσαμε σε ένα περίπτερο, τρομάρα του, που σερβίριζε τσάι και τσίπουρο.  Τιμές τριπλάσιες από τα πεδινά.  Η θέα όμως καταπληκτική.  Η κορφή ακριβώς από πάνω μας, 610 m ψηλότερα, στα 2850 m.  Εκεί που η θερμοκρασία νικούσε τον πάγο οι καθρεφτισμοί σε έπαιρναν από το χέρι.  Το νερό έχει τους δικούς του κώδικες.  Όμως κάποτε πρέπει να αφήνεις τα ωραία και έτσι πήραμε ξανά το lift για τα 1480 m.

H συνέχεια είχε εναλλαγές με χώμα και άσφαλτο μέχρι την περιοχή Dobrininshte - Ribarnika.  Εκεί υπήρχε ένα πεστροτροφείο - ταβέρνα όπου άμα ήθελες ψάρευες από μια λιμνούλα τη πέστροφα σου, που πήγαινε κατ΄ ευθείαν στο τηγάνι.  Αν είχε λιγότερο κόσμο θα ήταν ακόμα καλύτερα τα πράγματα, μην ήμαστε και αχάριστοι όμως.  Η συνέχεια πάλι χωμάτινη με κλίσεις έντονες στο ίδιο περιβάλλον με πεύκα, αλλά άλλη ράτσα αυτή τη φορά.  Μπαίνοντας στον οδικό άξονα αριστερά για Bansko πατήσαμε άσφαλτο.

 

 

Το Βansko είναι ένας από τους σπουδαιότερους προορισμούς για τους σκιέρ σήμερα στη Βουλγαρία.  Κτισμένο στα 925 m, με περίπου 10.000 κατοίκους.  Γίνεται μεγάλη προσπάθεια να διατηρηθεί όπως ήταν το ιστορικό κέντρο της πόλης που χρονολογείται από την οθωμανική περίοδο, αλλά επειδή εδώ είναι Βαλκάνια και όχι παίξε γέλασε όλο και κάποια ματσαραγκιά θα δεις.  Εκείνο που πραγματικά μας τρόμαξε ήταν η οικοδομική "ανάπτυξη", στην περιφέρεια της πόλης με κατασκευές υπέρ πολυτελείας, που μας είπαν ότι προορίζονται για ξένους αγοραστές.  Δεν λέω άλλα για να μην κουράσω.  Καταλύσαμε στο ξενοδοχείο Park Hotel Gardenia.  Το οδόμετρο έγραψε 67 Km.
Το βράδυ βόλτα στα καλντερίμια του ιστορικού κέντρου και φαγητό σε παραδοσιακή ταβέρνα.

Το πρωί αναχώρηση για το Κέντρο προστασίας της καφέ αρκούδας στη Belitsa.  Σε ένα super market στο έβγα της πόλης γίνανε τα απαραίτητα ψώνια για το μεσημεριανό πικνικ.  Κατεύθυνση ΒΑ και στο χωριό Kraiste κάναμε αριστερά για Belista και στη συνέχεια για το κέντρο της αρκούδας.  Μας είπαν ότι το κέντρο αυτό το συντηρεί η Brigitte Bardot.  Μάλιστα.  Η εικόνα των ζώων σου άφηνε μια πίκρα.  Αυτιστικές κινήσεις, που ερμήνευαν το παρελθόν τους.  Ωστόσο ο χώρος φροντισμένος, με πολύ καλή πρόσβαση των επισκεπτών.

Μετά από εκεί άρχισε το χώμα στις παρυφές του όρους Rila, ανάμεσα σε οξυές και κωνοφόρα με κατάληξη ένα σημείο ότι πρέπει για ανάπτυξη κοιλιακών και αναπλήρωση θερμίδων.  Ένα ξύλινο κιόσκι κατασκευασμένο πάνω σε μια πεζογέφυρα και όλα αυτά πάνω από την κοίτη ενός ρέματος.  Δεν το έχω ξαναδεί.  Περάσαμε καταπληκτικά.

Απογευματάκι επιστρέψαμε στο Bansko.  Το οδόμετρο έγραφε 102 Km.  Είχαμε χρόνο για μια βόλτα στη πόλη και επίσκεψη στην εκκλησία της Αγ. Τριάδας του 1835.  To πρόγραμμα για το βράδυ είχε γλέντι σε παραδοσιακή ταβέρνα με όργανα.  Κάναμε κράτηση για τραπέζι με 15 άτομα.  Κραιπάλη κανονική.  Κλαρίνα τσιγγάνικα με ακούσματα Bregovic και Γ. Μάγκα. Βραδυά αξέχαστη.  Πρέπει να φύγαμε τελευταίοι.

Το πρωί αποχαιρετήσαμε το Bansko και με κατεύθυνση ΒΔ σε πολύ καλό ασφαλτόδρομο, περάσαμε από την περιοχή Gratevo και στην πόλη Simitli κάναμε αριστερά για τα στενά Kresna.  Τώρα πια έχουμε στο πλάι μας αριστερά τον Struma.  Στα στενά θα κάναμε στάση για rafting.

Tώρα τι να σας πω;  Αλλάξαμε πάνω στο δρόμο, δίπλα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, στις καντίνες και τα καφέ, άλλοι με τα σώβρακα, άλλοι με τις τσουτσούνες έξω, πολεμάγαμε να βρούμε στολή να μας κάνει.  Κάποιες στολές ήταν φθαρμένες και ξηλωμένες.  Ήταν και ένα Βουλγάρικο κανάλι TV και με ρώτησε πώς περνάμε.  Του είπα να πάμε στο ράφτη και όχι για rafting.  Oι κυρίες αλλάζανε σε κάτι τουαλέτες.  Τα είδαμε όλα.  Η κυρία Δέσποινα από τα μέρη της Λάρισας, μόλις είδε τον εαυτό της με το παντελόνι της στολής όπου χώραγε άλλος ένας μέσα, είπε "Σαν το παππού τον Χαλιάκα είμαι, που είχαμε στο χωριό".  Σε λίγο ξυνόμασταν όλοι.  Μάλλον ψυχολογικό θα ήταν.  Αφού μας βάλανε να ανεβάσουμε τις βάρκες στην οροφή των van, μας στρίμωξαν μέσα σαν τους μετανάστες για προσαγωγή και μας πήγαν σε ένα πλάτωμα για εκπαίδευση.  Κουτσοί στραβοί στον Αγ. Σπυρίδωνα.  Ο οδηγός να τα λέει αγγλικά, καπάκι μετάφραση ελληνικά και μετά από πεντάλεπτη εκπαίδευση μπήκαμε στο νερό.  Ο καθένας μας έκανε ό,τι νόμιζε.  Περισσότερο κινδυνεύαμε από τους εαυτούς μας παρά από το ποτάμι.  Χρόνος για να απολαύσεις τη διαδρομή δεν σου έμενε και πολύς.  Ήμασταν συνεχώς στη τσίτα.  Το ποτάμι ζόρικο.  Όταν τελείωσε η κατάβαση, άντε να βγάλουμε τις βάρκες έξω, να τις ανεβάσουμε εκεί που ήταν τα van, φόρτωμα στην οροφή και πίσω στα αυτοκίνητα.

Σκηνές ροκ, με απίστευτο γέλιο.  Δυστυχώς δεν υπάρχουν φωτογραφίες γιατί όλοι ήθελαν την εμπειρία.  Είπα ότι δεν θα το ξανακάνω.  Στεγνώσαμε οδηγώντας.  Στη συνέχεια είχαμε άλλη μια επίσκεψη σε ένα μοναστήρι στο Rupite.  Στα σύνορα το οδόμετρο έγραψε άλλα 100 km.  Σύνολο στη γειτονική χώρα 385 Km.

Στις 11:30 το βράδυ μπήκαμε στην Αθήνα.

 

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: H πραγματοποίηση της εκδρομής έγινε την Πρωτομαγιά, 1 με 4 Μαϊου του 2008, που έπεφτε μέσα στη βδομάδα του Πάσχα.

Ήμασταν 7 αυτοκίνητα μαζί με το συνοδευτικό και 15 άνθρωποι. Υπεύθυνος: Λαγογιάννης Δημ.

Η διοργάνωση έγινε από ένα γραφείο τουρισμού που έχει παράρτημα και στη Λάρισα το www.24hours.gr Τηλ.2410-258060

Το κόστος ήταν 180 euro/άτομο και περιελάμβανε:

• 3 διανυκτερεύσεις σε ξενοδοχεία 3* και 4* με πρωινό.
• Την είσοδο στο αρχοντικό του Κορδόπουλου στο Melnik
• Την είσοδο στο πάρκο της αρκούδας.
• Τα εισιτήρια του lift.
• To rafting στο Στρυμώνα (Struma)
• Ξεναγό Βουλγαρόφωνο.
• Τζιπ συνοδείας - χάρτες - road book.

Επισκευτείτε και την συζήτηση στο forum: εδώ.