Πίνοβο - Ντόμπρο-Πόλε

Μια ακόμη περιοχή με δυνατές διαδρομές γεμάτες εκπλήξεις, στην οποία έχουν γίνει πολλές και ιστορικές μάχες. Ένας τόπος δίπλα στα σύνορα, με μαγευτικές εικόνες απίστευτου κάλλους που λίγοι επισκέπτονται.

Η βόρεια προέκταση του Βόρα (Καϊμακτσαλάν) οδηγεί στο Πίνοβο. Ξεκινώντας από Αριδαία Πέλλας, φτάνουμε στους Προμάχους και από εκεί αρχίζουμε να ανεβαίνουμε στο Πίνοβο,   ακολουθώντας μια φανταστική  διαδρομή η οποία μας έφερε ακριβώς στα σύνορα με τα Σκόπια.

Σκοπός μας, όπως πάντα, να ανέβουμε όσο το  δυνατόν πιο ψηλά.

Τα σύννεφα αρχίζουν να πυκνώνουν, και σαν να μην έφτανε αυτό το μονοπάτι γίνεται όλο και πιο δύσβατο. Δύο γουρουνάκια της παρέας με τους αναβάτες τους, έμειναν πίσω.

Με τη βοήθεια ενός σχετικά  αξιόπιστου χάρτη που κατέβασα από το internet, επανασχεδιάζουμε τη διαδρομή μας με τη Καλή πεδιάδα  (Ντόπρο Πόλε) που αποτελεί και τον πρώτο στόχο μας.

Ο δρόμος που ακολουθούμε, 69 χιλιόμετρα περίπου, είναι γεμάτος εκπλήξεις. Λάσπη (άλλωστε βρέχει πολύ), πεσμένα δένδρα, νεροφαγές που κάνουν το τερέν  εντελώς δύσβατο και μια κατολίσθηση που έχει εξαφανίσει τον δρόμο για  τουλάχιστον 10 μέτρα. Με μια πρώτη ματιά μας φαίνεται ότι το κομμάτι είναι πραγματικά αδιάβατο. Όμως με τους εργάτες  και κοπιαστική δουλειά ανοίγουμε ένα ασφαλές πέρασμα και συνεχίζουμε. Η διαδρομή μας αποζημιώνει για τον κόπο μας χαρίζοντάς μας φανταστικές εικόνες. 

Με την βοήθεια του χάρτη και λίγη τύχη, βγαίνουμε ακριβώς κάτω από την κορυφή του Πετέρνικ όπου κι  αποφασίζουμε να διανυκτερεύσουμε σ? ένα πολύ όμορφο τοπίο.

Μετά από μια καταπληκτική και κοπιαστική  διαδρομή γεμάτη εκπλήξεις, φανταστικά τοπία, μοναδικές εικόνες  που μόνον τα βουνά μπορούν να προσφέρουν, και   ομορφιές που σε απογειώνουν, νιώθεις ότι είσαι πιο ζωντανός, πιο κοντά στον εαυτό  σου, πιο κοντά στον θεό, πιο κοντά στους  ανθρώπους.  Κάτι τέτοιες στιγμές η αίσθηση ότι βρίσκεσαι στην αγκαλιά της φύσης, ένα μαζί της, παραδομένος στους ρυθμούς της είναι ένα συναίσθημα που δεν περιγράφεται με λόγια.

Οι μυρωδιές της γης, των δέντρων και των αγριολούλουδων, το κελάιδισμα των πουλιών με το πρώτο φως της μέρας, μας δημιουργούν αμέσως μια  όμορφη διάθεση. Μετά το πρωινό κι αφού συμμαζέψαμε τα πράγματά μας, ξεκινάμε για την Καλή Πεδιάδα (Ντόπρο Πόλε). Τι εκπλήξεις μας περιμένουν; Τι θα δούμε σήμερα; Τα γνωστά ερωτήματα δίνουν για μια ακόμα φορά μαγεία στη περιπέτειά μας.

Σ? όλη την διάρκεια της ημέρας πότε βρέχει και πότε  σταματά. Φτάνουμε  στα 1600μ. Μια ομορφιά που σε κάνει να νομίζεις ότι βρίσκεσαι εντελώς ξαφνικά  σε έναν άλλον κόσμο. Κάνουμε τον γύρω του οροπεδίου και κατευθυνόμαστε στο μνημείο  που έχει στηθεί εκεί κοντά. Όμως ένας από τη παρέα παθαίνει ένα μικρό ατύχημα κι έτσι δυστυχώς, η επιστροφή είναι επιτακτική. Σαν μια πρώτη ανακούφιση, βάζουμε το χτυπημένο πόδι σε μια μικρή λιμνούλα  με παγωμένο νερό. Επιστροφή στην Αριδαία, φορτώνουμε τα τρέιλερ και πίσω Θεσσαλονίκη. Ευτυχώς το τραύμα είναι επιπόλαιο και θα γίνει γρήγορα καλά.

Τώρα που έφυγε πια η αγωνία μπορώ να κάνω έναν γρήγορο απολογισμό τη εκδρομής. Τόσο η διαδρομή όσο και η εμπειρία ήταν ξεχωριστή. Νιώθω, ανανεωμένος, πιο  πλούσιος, πιο άνθρωπος, λιγότερο ποντίκι παγιδευμένο σε μια τσιμεντούπολη χωρίς έλεος.