Λίμνη Δοϊράνη

Το όρος Μπέλλες(Κερκίνιον όρος), με το μνημείο της μάχης του 1918 και το απέναντι χωριό της F.Y.R.O.M. πλαισιώνουν ήσυχα και γαλήνια την λίμνη Δοϊράνη. Όσες φορές κι αν ανεβήκαμε στο βούνο, πάντα κοιτάγαμε από ψηλά την λίμνη και πάντα λέγαμε να την επισκεφτούμε.

Καταγάλανη και γαλήνια άλλοτε  λαμπηρίζει στο φως του ήλιου κι άλλοτε χάνεται κάτω από μυστηρικά πέπλα ομίχλης.

Έτσι λοιπόν, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, φορτώσαμε τα γουρούνια κι ετοιμαστήκαμε να αφεθούμε στη μαγεία της.

Το πρώτο που μας κάνει εντύπωση είναι οι όχθες της λίμνης οι οποίες σε πολλά σημεία αποτελούνται από θραύσματα κελύφων μαλακίων.

Τα νερά πεντακάθαρα. Όσο μπορούμε, συνεχίζουμε τη πορεία μας με τις γουρούνες, ακλουθώντας την όχθη της λίμνης. Όμως σύντομα,  με μεγάλη στεναχώρια και συνάμα μεγάλη οργή συνειδητοποιούμε ότι τόσο μέσα στην λίμνη, όσο και στην όχθη υπάρχουν σχεδόν αναπόσπαστα με το περιβάλλον μεγάλος αριθμός πλαστικών αντικείμενων και σκουπιδιών. Τι αίσχος και τι ντροπή  απέναντι σε όλα τα είδη που κατοικούν εδώ!

Έχουμε σβήσει τις μηχανές.
Σαν τρελός με την φωτογραφική μηχανή, δεν ξέρω τι να πρωτοφωτογραφίσω. Περπατώ σιγά - σιγά, προσπαθώντας να προσεγγίσω μια ομάδα από πρασινοκέφαλες  πάπιες. Ταυτόχρονα πάνω από τα κεφάλια μας πετάνε Αργυροπελεκάνοι και πιο πέρα πελώριοι  Σταχτοτσικνιάδες.

Απερίγραπτη χαρά να μπορώ να δω από τόσο κοντά και να φωτογραφίσω όλα αυτά τα πανέμορφα πουλιά. Στο βάθος μια συνοικία από εκατοντάδες κορμοράνους. Εδώ τα δέντρα είναι κατάλευκα από τα περιττώματα εκατοντάδων πουλιών ,λες και έχει χιονίσει.

Έχει πέσει ο ήλιος, πίσω από το χωριό της F.Y.R.O.M., το οποίο βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το δικό μας ακριτικό χωριό. Η ώρα της επιστροφής.

Μερικές τελευταίες φωτογραφίες με το φως του υπέροχου δειλινού.

Το ιστορικό μνημείο, στέκει εκεί πάνω για να μας θυμίζει τους 500 νεκρούς και 2500 τραυματίες του 1918. Το Μπέλλες, τόπος υπέροχος, με βαριά ιστορία, έχει κι αυτό βαφτεί στα μενεξεδιά χρώματα του δειλινού. Στέκει εκεί για να θυμίζει σε εμάς νεοέλληνες, που ούτε την γλώσσα μας δεν μπορούμε πια να διατηρήσουμε την βαριά ιστορία αυτού του τόπου.

Ας είναι!

Ένα πιάτο γριβάδι ή ίσως γουλιανό και μια σαλάτα σε ένα από τα πολλά ταβερνάκια του χωριού, είναι τα τελευταία πράγματα που θα πάρουμε, πριν επιστρέψουμε για την επιστροφή.....πιο πλούσιοι...πιό άνθρωποι....!