Πιέρια II :Πρός κορυφή Φλάμπουρο

Σε καμιά περίπτωση δεν μου αρέσουν "οι μισοτελειωμένες" υποθέσεις. Όταν μάλιστα πρόκειται για την κατάκτηση κάποιας κορυφής... με τρώει σα μεράκι. Να λοιπόν που ξαναγυρίζουμε στα αγαπημένα μας Πιέρια αποφασισμένοι παρά ποτέ, για να  πατήσουμε το Φλάμπουρο!

Ξεκινάμε από το καταφύγιο της Άνω-Μηλιάς και φτάνουμε λίγο κάτω από την κορυφή Χτένι. Το χιόνι παγωμένο, πατάμε και δεν βυθιζόμαστε καθόλου, γλιστράει σα τζάμι.  Μας μπαίνει μια ιδέα! Θα ανέβουμε έστω και με τα πόδια. Η μεγάλη κλίση και τα ακατάλληλα παπούτσια μας αναγκάζουν να κάνουμε πολλές στάσεις. Πεύκα και έλατα συνθέτουν μια μικρή καταπράσινη ζούγκλα που σε αναγκάζει πολλές φορές να κάνεις γύρους για να μπορέσεις να ανέβεις. Μετά από κάμποση ώρα φτάνουμε στην Κορυφή. Η πανοραμική θέα των 360 μοιρών δεν περιγράφεται. Το φαράγγι του Κακόλακου, το Φλάμπουρο, ο Όλυμπος και η Κατερίνη, όλα τριγύρω μας. Από κάτω μας βάραθρο... Δεν περιμέναμε τέτοια θέα! Μια πέρδικα ξεπετάχτηκε και χάθηκε πετώντας προς τα κάτω.

Στόχος το Φλάμπουρο. Ο καιρός πολύ καλός. Η διαδρομή που επιλέχτηκε: Κάτω Μηλιά , Μόρνα, Φτέρη, στάση στο Καταφύγι κι από εκεί Κορυφή.

Ξεκινάμε λοιπόν από Κάτω-Μηλιά, φτάνουμε στην Μόρνα, Σταματάμε κοντά στον χείμαρρο Μαυρονέρι, σε ένα όμορφο καταπράσινο τοπίο με πολλά νερά, μικρούς καταρράκτες κι ένα μικρό ξύλινο γεφυράκι. Η φύση είναι ντυμένη στα γιορτινά  της φορέματα. Σφύζει ο τόπος από ζωή και κελαϊδίσματα πουλιών. Φτάνουμε στο φράγμα και θαυμάζουμε την λίμνη με τα βαθιά πράσινα νερά.  Συνεχίζουμε για Καταφύγι. Μία στάση, στο απομωνομένο αυτό γλυκό χωριουδάκι, για να απολαύσουμε την θέα που απλώνεται μπροστά στα μάτια μας. Ο ποταμός Αλιάκμονας κατεβαίνει ορμητικός ανάμεσα από τα βουνά για να ποτίσει τις πεδιάδες και να δώσει ζωή στην γή και τούς ανθρώπους, πριν χυθεί στα νερά του Αιγαίου.

Συνεχίζουμε την πορεία μας για το καταφύγιο του Βελβεντού. Στάση ανάμεσα στα έλατα. Στη μέση του δρόμου έχουν ριζώσει μικροσκοπικά δεντράκια. Η επόμενη γενιά! Το καταφύγιο ζεστό, καθαρό, προσεγμένο, το τζάκι αναμμένο μας προσφέρει θερμή υποδοχή. Στο προαύλιο ξύλινοι πάγκοι ο φύλακας μας προσφέρει, τί άλλο; Τσιπουράκι και καλή παρέα.

Προσπαθούμε να βρούμε σύντομο δρόμο προς τη κορυφή. Όμως όλοι μετά από λίγο αποδεικνύονται αδιέξοδοι. Γυρνάμε στο χωριό Καταφύγι κι αρχίζουμε να ανηφορίζουμε προς την πολυπόθητη κορυφή τού Φλάμπουρου. Η ανάβαση μαγευτική. Άρχισε να ξεπροβάλει το καταφύγιο και το κρύο άρχισε να ''δαγκώνει'' για τα καλά. Η θέα φανταστική. Λίγο πιο κάτω μια αλπική μπλε λιμνούλα μέσα στο καταπράσινο τοπίο, δίνει την αίσθηση ενός άλλου κόσμου.

Πριν αρχίσουμε το τελευταίο κομμάτι της ανάβασης στρωνόμαστε στον προθάλαμο του καταφυγίου και απολαμβάνουμε ένα καλό τσιμπούσι με ό,τι έχουμε μαζί μας. 

Παίρνουμε και πάλι τα βουνά. Η βλάστηση σταδιακά αρχίζει  να αραιώνει. Τα έλατα και οι θάμνοι δίνουν τόπο στους θάμνους που κι αυτοί σταδιακά εξαφανίζονται. Η κορυφή αρχίζει πια να φαίνεται καθαρά. Τα συναισθήματα έντονα. Τελευταίο εμπόδιο -γραφική έκπληξη- τα ζωντανά κάποιου κτηνοτρόφου που μας κάνουν να σταματήσουμε. Σαν γνήσια παιδιά της πόλης βγάζουμε ?τι άλλο? τις φωτογραφικές μας μηχανές.

Σε όλη την διαδρομή μέχρι εδώ, ακολουθούμε ένα κανονικό χωματόδρομο με μπόλικες πέτρες ο οποίος όμως σταματά. Τώρα το έδαφος είναι στρωμένο με μεγάλες πλάκες, που δίνουν την εντύπωση ότι τις έριξε Βασίλισσα

Νύμφη για να καθορίσει τα σύνορα του κορυφαίου βασιλείου της. Το κρύο ξυρίζει. Αφήνουμε τα γουρούνια και συνεχίζουμε με τα πόδια. Κάνουμε σαν μικρά παιδιά. Η κορυφή είναι δική μας!

Περιμέναμε τόσο γι αυτήν την κατάκτηση.

Κάναμε τόσες προσπάθειες και να που όλοι μαζί τα καταφέραμε.

Η συγκίνηση μεγάλη.

Η θέα πραγματικά υπέροχη.

Επιστρέφουμε στο καταφύγιο της Άνω-Μηλιάς. Επιτέλους! Η κούραση μεγάλη κι η πείνα άλλη τόση. Το τραπέζι στρώνεται κι άλλο ένα καλό τσιμπούσι ξεκινά και τελειώνει με ένα τελευταίο ποτηράκι υπέροχου κόκκινου κρασιού στο σαλόνι δίπλα στο τζάκι.

Η άλλη μέρα αρχίζει με πρωινό και καφέ. Για μια ακόμα φορά επισκεπτόμαστε  το αρχαίο λατομείο με το καλά κρυμμένο μυστικό του, το φαράγγι του Κακόλακου με τους αμέτρητους μικρούς καταρράκτες, τη θέση Μάρμαρο, τη θέση Λυκοπήγαδα  και το καταφύγιο Σαρακατσάνας το οποίο το βρίσκουμε και πάλι κλειστό. (Για όλα αυτά δείτε: Πιέρια Ι : περιπέτεια στη χιονισμένη Σαρακατσάνα)

Μένουμε αρκετή ώρα εκεί πάνω αγναντεύοντας την ομορφιά.

Σειρά τώρα έχει  η κορυφή Χτένι.

Επιστρέφουμε στο φαράγγι τού Κακόλακου, με τον επιβλητικό του βραχώδη όγκο.

Οδηγούμε με κατεύθυνση Ρητήνη, οι εικόνες που βλέπουμε μοναδικές και τα χρώματα φανταστικά. Σε ορισμένα σημεία σχηματίζονται καταρράκτες που παίζουν με το φως.

Τα νερά τρέχουν ανάμεσα από τα βράχια, σχηματίζοντας καταρράκτες που χύνονται μέσα στο φαράγγι. Καταρράκτης Κρεμαστού. Ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια. Στη βουή των νερών δυο βράχοι στα αριστερά μας προσφέρουν ένα θέαμα καταπληκτικό ντυμένοι με πράσινα βρύα και τις λειχήνες. Δεν ξέρουμε τι να πρωτοθαυμάσουμε. Από το μπαλκόνι των δύο βράχων φαίνεται ολόκληρη η πεδιάδα μέχρι τις ακτές. Νιώθουμε τόσο μικροί μπροστά στο μεγαλείο της φύσης.

Λίγο πιο μακριά, ένας καταρράκτης ξεκινά από ψηλά? πολύ ψηλά.., λες από τα σύννεφα! Γούρνες που έχουν σχηματιστεί από τη αέναη ροή τού νερού μέσα στα βράχια είναι οι αδιάψευστοι μάρτυρες της δύναμης της φύσης. Μέσα σε ένα παρθένο τοπίο που, σαν χρονομηχανή, μας στέλνει  πίσω στην εποχή που ο άνθρωπινος καταστροφικός πολιτισμός δεν είχε ακόμη εμφανίστηκε.

Κάτσαμε να φάμε και να χαρούμε αυτόν τον τόπο....

Επιστροφή.
Eπίσκεψη στον φίλο Βασίλη Περλαντίδη, που τα παράτησε όλα για να δημιουργήσει έναν φανταστικό ξενώνα στο Ελατοχώρι.