Καταχείμωνο από Οξυά στην Πλαστήρα

Το ξέρατε ότι έχει γίνει μια παράφραση στην ελληνική γλώσσα ?   Έτσι πρέπει δηλαδή να έχει γίνει...  Δεν εξηγείται αλλιώς.  Όταν ο λαός λέει «Ο καθένας στο στοιχείο του», ίσως τελικά εννοεί πραγματικά... «Ο καθένας στο στοιχειό του».  Το δικό μας στοιχειό άρχισε να μουρμουράει από νωρίς την προηγούμενη εβδομάδα.  Έκλεινε και ο καιρός (δωράκι για τα κούλουμα) και το πρόγραμμα καταστρώθηκε, απλά και απέριττα...

Ένα αυτοκίνητο, διανυκτέρευση ύπαιθρο, Παρασκευή βράδυ Οξυά, Σάββατο βράδυ κοντά στο Καρπενήσι, Κυριακή βράδυ Άγραφα.  Επιστροφή από Πλαστήρα.

Να θυμηθώ πριν φύγουμε να έχουμε μαζί τη σκηνή και λεφτά για βενζίνη, άντε και κάνα τσίμπι-τσίμπι να τσιμπολογάμε σε ώρες υπέρτατης υπογλυκαιμίας.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος της ορεινής περιήγησης ο οποίος να έχει βρεθεί στο κέντρο της ραχοκοκαλιάς της Ελλάδας μας και να μην έχει αισθανθεί τοσοδούλης.  Οξυά, Σαράνταινα, Καλιακούδα, Βελούχι, Ευρυτανικά όρη, Σπερχειός, Κρικελλοπόταμος, Αχελώος, Ταυρωπός, Αγραφιώτης.  Δέος.

Ένας τόπος δυνατός, γεμάτος μυστικά όπου κι αν κοιτάξεις.  Γεμίζει ιστορία απ την αρχή του Χρόνου και σε καλεί να τη μοιραστεί με τον πιο αληθινό τρόπο.  Να είσαι εκεί!

Μέρη Ά-γραφα, που φωνάζει μια ψυχή.

Η διαδρομή δεν ακολούθησε πιστά την προ-χαραγμένη πορεία, λόγω του ότι το χιόνι είχε ξαπλώσει πιο χαμηλά απ’ ότι πρωταρχικά το περιμέναμε, αλλά δεν είχε απολύτως καμία σημασία.  Νοιώθαμε ότι ήμασταν εγκλωβισμένοι σε ένα σύννεφο παχύ από τα 700 έως και τα 2500 υψομετρικά μέτρα.  Δεν είχε σημασία αν από κάτω είχε άσφαλτο ή χώμα.  Η κατάσταση ίδια.

Δύο διαφορετικοί κόσμοι.  Ένας άσπρος βαρύς κι απόκοσμος και ένας άλλος στιβαρός και κακοτράχαλος με παιχνίδια ουράνιων τόξων, αντικατοπτρισμών σε παγωμένα νερά και σπασμένων βουνών σε ανησυχία.

Το ένοιωθες το μέρος.  Πέρναγε τα δικά του και δεν σου έδινε καμία μα καμία σημασία.  Ίσως κι έτσι να ήταν το καλύτερο.  Ίσως δεν έπρεπε να σου δώσει για να μην τιναχτεί και σε πετάξει μακρυά.  Τύχη.

Από τα χαμηλά προς τα ψηλά την έβλεπες την αντάρα.  Παντού κορυφές κρυμένες.  Σύννεφα σε σχηματισμούς να παραβγαίνουν σε δύναμη και ταχύτητα να προλάβουν να κρύψουν τον ήλιο.  Διαδρομές να χάνονται στο άσπρο και να ακούς τη συντροφιά σου να ρωτάει με ανυπομονησία:  «Εκεί απέναντι δεν θα μπούμε τώρα ?»

Μέσα στον χαμό σημαντικές οι συμβουλές των ντόπιων ροβινσώνων για την αποφυγή πισωγυρισμάτων.  Ψηλά περάσματα κλειστά αλλά προσανατολισμένα αντίθετα στον καιρό που έσφιγγε συνέχεια.  Στενά χρονικά παραθυράκια μέσα σε οργισμένη δημιουργική φύση.  Σέβας.

Μας άφησε ο καιρός να δούμε το εκεί που γεννιέται.  Χιλιάδες ευχαριστώ.

Γυρίσαμε για άλλη μια φορά στο στρατόπεδο συγκέντρωσης ζωοειδών και απανταχού αμνοεριφίων προς σφαγή (τη γνωστή μας Αθήνα) καινούριοι, γεμάτοι και πιο έτοιμοι για το επόμενο φευγιό.

Επειδή ξέρω ότι πολλοί από εδώ μέσα δεν είχατε την ευκαιρία να ξεφύγετε, όσο πολύ κι αν το θέλατε, και μόνο γι αυτόν τον λόγο, γουστάρω και μοιράζομαι μαζί σας 2-3 ανάσες δικές μου, και ίσως ανέβει η διάθεση.

Καλή Σαρακοστή

Marismgr